Pająku, wróciłeś! :)))

Minął już prawie tydzień, odkąd mamy Pająka spowrotem w domu :))) Od tego czasu traktowany jest iście po królewsku i wszyscy tak niesamowicie cieszymy się, że znów możemy przytulać się do naszego cieplutkiego, kochanego Ryja :)))

W poniedziałek, 13 stycznia mijał właśnie tydzień od jego zniknięcia... Wciąż czułam się nieswojo i podle i choć szukaliśmy go, pytaliśmy, wciąż miałam przeczucie, że to jeszcze nie koniec historii i że wciąż jeszcze nie zrobiłam tego, co powinno zostać zrobione... Takie dziwne uczucie w środku, mówiące: nie poddawaj się, bo to nie jest jeszcze czas na złożenie broni! Wciąż też miałam przeczucie, że Pająk wróci... Coś tknęło mnie w pracy i pod wpływem chwili, na szybkości, wstawiłam zdjęcie Pająka na stronę naszego miasteczka na Facebooku. A potem jeszcze, dla spokojności serca, wydrukowałam parę ogłoszeń, choć w głębi serca czułam, że nie będą mi już potrzebne...

 

Wracając z pracy do domu, na ciemnych rubieżach naszej wsi, przypomniałam sobie nagle pradawny sposób na odnalezienie zagubionych rzeczy...  Gusła, czary, zaklęcia... jakkolwiek by tego nie nazwać... i proszę nie zlinczujcie mnie tu za bycie wiedźmą... sposób ten znam z "Miłości nad rozlewiskiem", książki, którą połknęłam jednym chaustem... i jeśli ktoś czytał, może domyśli się o czym piszę ;)

Przepisu nie podam, prawdziwe wiedźmy nie dzielą się swymi tajemnicami...  i dopiero wieczorem, trzymając Pająka w objęciach dotarło do mnie, co ja właściwie zrobiłam :)))

Cudowna książka, polecam ponad wszystko :)

Pająk i Stefan Dziki Kot

Kiedy byłam już w domu, zadzwonił telefon. 

Resztę historii już znacie: chłopak z domu, w którym znaleziono i przygarnięto naszego Pająka, zobaczył moje ogłoszenie na Facebooku i powiedział mamie. Ci dobrzy ludzie zadzwonili do nas i po 20 minutach odzyskaliśmy naszego włochacza :)))

Pająk miał u nich jak w niebie. Podobno przyszedł tam za jakimś facetem, a było to dobre parę kilometrów. Podejrzewam, że ten człowiek przechodził koło naszego domu, a że Pająk jest niezmiernie towarzyskim zwierzęciem... szedł z nim i szedł... tylko co ten facet sobie myślał??? 

Nie pomyślał, że biedny piesek nie będzie umiał znaleźć drogi do domu???

Że się zgubi, że może przejechac go auto?

Że ktoś ogromnie będzie za nim tęsknił???

Dzieciaki z tego domu niezmiernie pokochały Pająka. Chciały codziennie go kąpać,  Pająk dostał już nawet swoją własną miskę :))) Podczas naszego spotkania nosy mięli pospuszczanie na kwintę....Wcale nie mięli ochoty oddawać Pająka, którego nazwali Reksiem. Obiecaliśmy im takiego samego pieska, bo suka w teściów podobno znów jest przy nadziei :)))

Są jeszcze dobrzy ludzie na tym świecie!!!

Zamieszczam dziś kilka fotek z naszej cudownej, pochmurnej soboty :)))

Marrrrrysia :)

Deszczowo i nie ma najmniejszej nadziei na śnieg... 

Taką deszczową jesień mamy tej zimy...