Srawozdanie z dzisiejszego dnia, czyli o tym, jak cudownie wykurować się z tajemniczej choroby i jak fajnie jest dotrzymywać słowa i sprawiać innym radość. Oraz o Wiśle, co wylewa...

Oj, kochani gdybym wiedziała, że tyle zamieszania zrobię tym hasłem na Pełnoletniej... Ale już tak musi być: hasło jest, notka długa i oczyszczająca napisana i niech już tak zostanie... interia do intymnych, głębokich przemyśleń, blogspot na pierdółki ;) Niektórych rzeczy po prostu nie mogę już dłużej pisać na forum publicznym. A szkoda :( Istnieje jednak szansa, że kiedyś, prędzej, czy później się to zmieni, i znów będę mogła szczęśliwie pisać publicznie na pełnoletniej. A tymczasem...

Lekarstwo na zatoki chyba naprawdę zaczyna działać! Po tygodniu faszerowana się polopiryną, Ferwexem, a w końcu nawet Gripeksem, olśniło mnie nagle (wczoraj), że najprawdopodobniej mam jednak chore zatoki! Że też wcześniej na to nie wpadłam!!! Wczoraj pojechałam więc do apteki po trzeci zestaw leków.... i mam nadzieję, że już jutro będę mogła ogłosić cudowne ozdrowienie :))) A wyzdrowieć muszę, bo od poniedziałku: ja do pracy, Liwcia do przedszkola - koniec chorowania!!!

A moje plany spędzenia soboty w domu i kurowania się spełzły na niczym... Przyjechali teściowie, Artek robił cośtam Jankowi przy aucie, a my z Liwką i teściową pojechaliśmy do tych ludzi, którzy w styczniu znaleźli naszego Pająka... co by zawieźć im obiecanego, małego szczeniaczka - pająkowego braciszka :))) Tym dzieciakom tak było Pająka żal, kiedy go zabieraliśmy, że zapytałam, czy nie chcieliby takiego samego szczeniaczka, jeśli urodzi się na wiosnę... A oni chcieli, bardzo! Szczeniaczki przyszły na świat u teściów jakoś koło lutego/marca. I dziś właśnie obietnicy dotrzymaliśmy! To naprawdę dobrzy ludzie i szczeniakowi będzie tam jak w niebie... Wiem o tym :)))

Przed przekazaniem Clarksona (tak tymczasowo nazwaliśmy małego) nowej rodzinie, strzeliłam słodziakowi parę fotek:

Szczeniak z Pająkiem :))) Bracia!

Strzeliłam tez fotę innemu słodziakowi, jak śpi ;)))

Ach, te rzęsy!!!

 I słodziakom dwóm :)

Chociaż przewidywałam, że raczej dobrze mi to nie zrobi... pojechałyśmy jeszcze na most na Wiśle, zobaczyć rozlaną rzekę... Niestety, było tak pochmurnie, że nic nie wyszło ze zdjęć :( Ale myślę, że Liwcia zapamięta to do końca życia :) Czasami zaskakuje mnie jakimiś szczegółami jeszcze z Irlandii, a wyjechaliśmy stamtąd kiedy skończyła zaledwie 3 lata!  Może jutro uda się jeszcze podjechać na zdjęcia. Podobno fala powodziowa ma dojść dopiero jutro do Sandomierza, więc pozom wody chyba jeszcze się podniesie... ale do przelania wałów jeszcze daleko!

Tak czy inaczej: "Wisła wylała, będzie pogoda"   - stwierdziła teściowa i wiecie co: wierzyć, czy nie wierzyć ludowym przepowiedniom, miała rację! Od jutra piękna pogoda, od połowy tygodnia nawet upały :))) I za to właśnie kocham Polskę!